Qaseeda Majeeda Maqboola

قصیدۃ مجیدۃ مقبولۃ اِنْ شَاءَ اللہُ تَعَالٰیفی منقبتِ سیِّدنا الغوث الاعظَم رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ مطلعِ تَشبیب و ذکرِ عاشق شُدَنِ حبیب

اَیْکِہ صَد جاں بَستہ در ہر گوشۂ داماں توئی دامن افشانی و جاں بار و چرا بیجاں توئی

آں کدامیں سَنگدل عیارئہ خونخوارۂ کَز غَمَش با جانِ نازک در تپِ ہجراں توئی

سروِناز خویشتن را بر کہ قُمری کردۂ عندلیبِ کِیسْتی چوں خود گلِ خنداں توئی

ہم رُخاں آئینہ داری ہم لَباں شکر شِکن خود بخود در نغمہ آئی باز خود حیراں توئی

جوئے خوں نرگس چہ ریزَد گر بچشماں نرگسی بوئے خوں از گل چہ خیزد گر بَہ تن ریحاں توئی

آں حَسِینَسْتِی کہ جانِ حُسن می نازَد بتو می نَدانَم از چہ مرگِ عاشقی جویاں توئی

نو غزالِ کمسنِ من سوئے ویراں می رمی ہیچ ویرانہ بَوَد جائیکہ در جولاں توئی

سینہ حُسن آباد شد تَرسَم نُمائی در دِلَم زانکہ از وحشت رَسیدہ در دلِ ویراں توئی

سوختم من سوختم اے تاب حُسنَتْ شعلہ خیز آتِشَتْ در جاں بِبازَد خود چرا سوزاں توئی

ایں چنینی اَیکہ ماہَت زیرِ ابرِ عاشقی ست آہ اگر بے پردہ روزے بر سرِ لَمعاں توئی

سینہ گر بر سینہ ام مالی غَمَتْ چِینم مَگر دانَم اِینہم از غرض دانی کہ بس ناداں توئی

ماہِ من مہ بندہ ات مَہ را چہ مانی کاینچنیں سینہ وقفِ داغ و بے خوابِ سرگرداں توئی

عالَمے کشتہ بَناز اِینجا چہ ماندی در نیاز کار فرما فتنہ را آخر ہماں فتّاں توئی

دامِ کاکُل بہرِ آں صیَّاد خود ہم می کشا یا ہمیں مشتِ پرِ ما را بلائے جاں توئی

باغہا گشتم بجانِ تو کہ بے ما نا ستی یا رب آں گل خود چہ گل باشد کہ بلبل ساں توئی

منکِہ می گِریَم سزائے من کہ رُویَت دیدہ ام تو کہ آئینہ نہ بینی از چہ رُو گریاں توئی

یا مَگر خود را بروئے خویش عاشق کردئہ یا حسیں تر دیدئہ از خود کہ صیدِ آں توئی

گُریز رَبْط آمیز بَسُوئے مَدح ذَوق اَنگیز یا ہُمانا پَرتَوے از شمعِ جیلاں بر تُو تافْتْ کاینچنیں از تابِش و تَپ ہر دو با ساماں توئی

آں شَہے کانْدَرِ پَناہَش حسُن و عشق آسُودَہ اَنْدْ ہر دو را اِیْما کہ شاہا مَلجاء مایاں توئی

حُسنِ رنگَش عشقِ بُویَش ہر دو بر رُویَش نِثار اِیں سَرایَد جاں توئی واں نغمہ زَن جاناں توئی

عشق در نازش کہ تا جاناں رسانیدم ترا حُسن در بالش کہ خود شاخی ز محبوباں توئی

عشق گُفْتَش سَیِّدا بَرخِیز و رُو بر خاک نِہ حسن گُفت از عرش بِگُزَر پَرتَوِ یَزداں توئی

اَ لْاِلْتِفَاتُ اِلَی الْخِطَابِ مَعَ تَقْرِیْرِجَامِعِیَّۃِ الْحُسْنِ وَالْعِشْق سَروَرا جاں پَروَرا حیرانم اندر کارِ تو حیرتم در تو فزوں بادا سرِپنہاں توئی

سوزی اَفروزی گدازی بزِم جاں روشن کنی شب بَپا اِستادہ گریاں با دل بِریاں توئی

گردِ تو پروانۂ روئے تو یکساں ہر طرف روشنم شُدْ کَزْ ہَمَہ رُو شمع اَفْروزاں توئی

شہ کریم ست اے رضاؔ در مدح سر کن مطلعے شکرت بخشد اگر طوطیِ مدحت خواں توئی

اوّل مطالع المدح پیرِ پیراں میرِ میراں اے شہِ جیلاں توئی

اُنْسِ جانِ قُدْسِیان و غوثِ اِنس و جاں توئی زیبِ مطلع سَر توئی سَروَر توئی سر را سَر و ساماں توئی جاں توئی جاناں توئی جاں را قرارِ جاں توئی

ظِلِّ ذاتِ کِبریا و عکسِ حُسنِ مُصطَفیٰ مصطفیٰ خورشید و آں خورشید را لَمْعاں توئی

مَنْ رَاٰنِی قَدْ رَاَی الْحقگر بِگوئی می سَزَد زانکِہ ماہِ طَیبہ را آئینۂ تاباں توئی

بَارکَ اللہ نَوبہارِ لالہ زارِ مصطفیٰ وَہ چہ رنگ اَسْت اِینکِہ رنگِ رَوضۂ رِضواں توئی

جُوشَدْ از قدِ تو سَرْوْ و بارَد از رُوئے تو گُل خوش گُلستانے کہ باشی طُرفہ سَرْوِسْتاں توئی

آنکِہ گُویَنْدْ اَولِیا را ہَسْتْ قدرت از اِلٰہ باز گردانَنْدْ تیر از نِیم راہ اِیناں توئی

از تو میریم و زییم و عیشِ جاویداں کنیم جاں سِتاں جاں بخش جاں پَروَرْ توئی دَہاں توئی

کُہنَہ جانے دادَہ جانے چوں تو دربَریافْتیم وَہ کہ ماں چَنداں گِرانِیم و چُنِیں اَرزاں توئی

عالمِ اُمِّی چِہ تَعْلِیْمے عَجیبتْ کَردَہ اَست اَوْحَشَ اللہ بر عُلُومَت سِرّ و غائب داں توئی

فِی ترقیَا تہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ قبلہ گاہِ جان و دل پاکی ز لوثِ آب و گِل رخت بالا بردہ از مقصورۂ ارکاں توئی

شہسوارِ من چہ می تازی کہ در گامِ نخست پاک بیروں تاختہ زیں ساکن و گرداں توئی

تا پری بخشودۂ از عرش بالا بودۂ! آں قوی پر بازِ اشہب صاحبِ طیراں توئی

سالہا شُد زیرِ مِہمیز ست اسپِ سالکاں تا عناں در دست گیری آں سوئے امکاں توئی

فی کَوْنِہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ سِرًّا لَا یُدْرکُ ایں چہ شکل است اینکہ داری تو کہ ظِلّے برتری صورتے بگرفتہ بر اندازۂ اَکواں توئی

یا مگر آئینہ از غیب ایں سو کردہ روے عکس می جوشَد نمایاں در نظر زِ نَیساں توئی

یا مگر نوعے دگر را ہم بشر نامیدہ اند یا تعالَی اللہ از انساں گر ہمیں انساں توئی

فِی جَامِعیّتہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ لِکَمَالَاتِ الظَّاہِرِوَالْبَاطِن شَرع از رُویَت چَکَدْ عِرفاں زِ پہلُویَتْ دَمَد ہم بہارِ ایں گُل و ہم ابرِ آں باراں توئی

پردہ بَرگِیر از رُخَتْ اے مَہ کہ شرحِ مِلّتی رُخ بِپُوش اِیجاں کہ رَمزِ باطنِ قرآں توئی

ہم توئی قُطبِ جنوب و ہم توئی قطبِ شمال نے غلط کَردَم مُحیطِ عالمِ عِرفاں توئی

ثابِت و سَیَّارَہ ہم دَر تُسْتْ و عرشِ اَعظمی اہلِ تمکین اہلِ تَلْوِیں جملہ را سُلطاں توئی

فِی اِرْثِہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ عَنِ الْاَنْبِیَاءِ وَالْخُلَفَاءِ وَنِیَابَۃً لَہُمْ مُصطَفیٰ سلطانِ عالی جاہ و در سرکارِ اُو

ناظِمِ ذُوالْقَدر بالا دست والا شاں توئی اِقتدارِ کُن مَکُن حق مصطفیٰ را دادَہ اَست زیرِ تختِ مصطفیٰ بر کرسیِ دیواں توئی

دَورِ آخر نَشْوِ تو بر قَلبِ اِبراہیم شُد دَورِ اوّل ہم نَشِینِ مُوسیِ عِمراں توئی

ہم خلیلِ خوانِ رِفْق و ہم ذَبِیحِ تِیغِ عِشق! نوحِ کشتیِ غریباں خضرِ گمراہاں توئی

مُوسیِ طورِ جلال و عیسیِ چَرخِ کمال یوسفِ مصرِ جَمال اَیّوبِ صَبْرِسْتاں توئی

تاجِ صِدِّیقی بَسر شاہِ جہاں آراسْتی تِیغِ فاروقی بقبضہ داوَرِ گَیہاں توئی

ہم دو نورِ جان و تَن داری و ہم سَیف و علم ہم تو ذُوالنُّورَیْنی و ہم حیدرِ دَوراں توئی

فِی تَفْضِیْلہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ عَلَی الْاَوْلِیَاء اَولیا را گر گُہر باشَد تو بحرِ گوہری وَرْ بَدَستِ شاں زَرے دادَند زرْ را کاں توئی

واصلاں را در مقامِ قُرب شانے دادَہ اَند شوکتِ شاں شُد زِ شان و شانِ شانِ شاں توئی

قَصرِ عارف ہر چہ بالاتر بتو محتاج تر نے ہَمِیں بنّا کہ ہم بُنیادِ ایں بُنیاں توئی

فَصْلٌ مِنْہُ فِی شَئٍ مِنَ التَّلْمِیْحَات آنکِہ پایَش بر رِقابِ اَولیائے عالَم اَسْت و آنکہ اِیں فَرمود حق فرمود بِاللہ آں توئی

اَندَرِیں قول آنْچِہ تخصِیصاتِ بِیجا کَردَہ اَند از زَلَل یا ازضَلالت پاک ازاں بُہتاں توئی

بہرِ پایَت خواجۂ ہِنداں شہِ کَیواں جناب بَلْ عَلٰی عَیْنِی وَ رَأْسِیگُویَد آں خاقاں توئی

در تَنِ مَردانِ غیب آتِش زِ وَعْظَت می زَنی باز خود آں کِشْتِ آتِش دِیدَہ را نَیساں توئی

آں کہ از بَیتُ المقدس تا دَرَتْ یک گام داشت از تو رہ می پُرسَد و منْجِیَش از نقصاں توئی

رَہرَوانِ قُدس اگر آنجا نہ بِینَنْدَت رَوا سْتْ زانکِہ اندر حجلَۂ قُدسی نہ در مَیداں توئی

سبز خِلْعَت با طِرازِ قُلْ ہُوَ اللہُ اَحَد آں مُکَرَّم را کہ بخشِید ار نہ در اِیواں توئی

فَصْلٌ مِنْہُ فِی تَفضِیلہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ عَلٰی مَشَائِخِہِ الْکِرَام گو شُیُوخَت را تَواں گُفت از رہِ اِلقائے نور کافْتابانَنْدْ اِیشان و مَہِ تاباں توئی

لیک سیرِ شاں بُود بر مُستقر و از کُجا آں ترقیِ مَنازِل کانْدَراں ہر آں توئی

ماہِ مَنْ لَّا یَنْبَغِیْ لِلشَّمْسِ اِدْرَاکُ الْقَمَر خاصہ چوں از عَادَ کَالْعُرْجُوْں در اِطْمِیناں توئی

کُور چشمِ بد چہ می بالی پَری بودی ہلال دی قَمر گَشتی و اِمْشَب بَدر و بہتر زاں توئی

فِیْ تَقْرِیْرِ عَیْشِہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ اَصْفِیا در جُہد و تو شاہانہ عِشرت می کُنی نُوش بادَتْ زانکہ خود شایانِ ہر ساماں توئی

بُلبلاں را سوز و ساز و سوزِ اِیشاں کم مَباد گُلرُخاں را زِیب زِیْبَد زیبِ ایں بُستاں توئی

خوش خور و خوش پوش و خوش زِی کوریِ چشمِ عَدُوّ شاہِ اِقلیمِ تَن و سلطانِ مُلکِ جاں توئی

کامرانی کُن بَکامِ دوستاں اے مَن فِداتْ چشمِ حاسد کُور بادا نَوشہ ذی شاں توئی

شاد زِی اے نَو عَروسِ شادمانی شاد زِی چوں بِحَمْدِ اللہ در مُشکُوئے اِیں سلطاں توئی

بلکہ لاَ وَ اللہ کاینہا ہم نہ از خود کَردَۂ رَفْت فرماں ایں چُنِین و تابعِ فرماں توئی

ترکِ نسبت گُفتم از مَن لفظِ مُحی الدّیں مَخواہ زانکِہ در دینِ رضا ہم دین وہم اِیماں توئی

ہم بَدِقَّت ہم بَشُہرت ہم بَہ نعتِ اولیا فارغ از وصفِ فلان و مِدحتِ بَہْماں توئی

تَمْہِیْدُ عَرْضِ الْحَاجَۃ بے نوایاں را نوائے ذکرِ عَیشَتْ کَردَہ اَم زار نالاں را صَلائے گُوش بر اَفغاں توئی

چارۂ کُن اے عطائے بنِ کریم اِبنُ الکریم ظرفِ من معلوم و بیحد وافر و جُوشاں توئی

با ہمیں دستِ دوتا و دامنِ کوتاہ و تنگ اَز چَہ گِیرَم در چَہ بنہم بسکہ بے پایاں توئی

کوہ نہ دامن دِہَد وقت آنکہ پُر جوش آمدی دست در بازار نفروشَنْد بر فیضاں توئی

اَلْمَطْلَعُ الرَّابِعُ فِی الْاِسْتِمْدَاد رُو مَتاب از ما بَداں چوں مایۂ غُفراں توئی

آیۂ رحمت توئی آئینۂ رحماں توئی بندہ اَت غیرت بُرد گر بر درِ غیرت رَوَد وَر رَوَد چوں بِنِگَرْد ہم شاہِ آں اِیواں توئی

سادگِیم بِیں کہ می جُویم زِ تو دَرمانِ درد درد کُو دَرماں کُجا ہم ایں توئی ہم آں توئی

اَ لْاِسْتِعَانَۃُ لِلْاِسْلَام دینِ بابائے خُودَتْ را از سرِ نو زندہ کُن سیّدا آخِر نہ عمر سیّدُ الادْیاں توئی

کافراں تَوہِینِ اسلام آشْکارا می کُنَنْد آہ اے عزِّ مسلماناں کُجا پِنْہاں توئی

تا بِیایَد مَہدی اَز اَرواح و عیسیٰ از فَلک جلوۂ کُن خود مَسِیحا کار و مَہدی شاں توئی

کشتیِ مِلت بمَوجے کَالْجِبَالْ اُفْتادَہ اَست مَن سَرَتْ گَردَم بِیا چوں نوحِ ایں طوفاں توئی

باد ریزَد مَوج موج و موج خیزَد فوج فوج بر سر وقتِ غَریباں رَس چو کشتی باں توئی

اِسْتِمْدَادُ الْعَبْدِ لِنَفْسِہٖ حَاشَ لِلّٰہ تنگ گَردَد جاہَت از ہَمچوں مَنے یَا عَمِیْمَ الْجُوْد بس با وُسعتِ داماں توئی

نامۂ خود گر سِیَہ کَردَم سِیہ تر کردَہ گِیر بلکہ زِینْساں صَد دِگر ہم چوں مہِ رَخشاں توئی

گُم چہ شُد گر ریزہ گَشْتَم نگْ بَدَسْتَت مُومیا کم چہ شد گر سُوختم خود چشمۂ حیواں توئی

سخت ناکَس مَردَ کے اَم گر نہ رَقْصَم شاد شاد چوں شُنِیدَم ہِمْ طِبْ وَاشْطَحْ وَغَنگویاں توئی

وقت گوہر خوش اگر دَریاش در دل جائے داد غَرْقَہ خَس را ہم نہ بِینَد خَس مَنَم عُمّاں توئی

کوہِ مَن کاہسْتْ اگر دَسْتے دِہی وقتِ حساب کاہِ من کوہسْتْ اگر بر پلّۂ میزاں توئی

اَلْمُبَاہَاتُ الْجَلِیَّۃُ بِاِظْہَارِنِسْبَۃِ الْعَبْدِیَّۃ احمد ہندی رضاؔ ابنِ نقی ابنِ رضاؔ از اَب و جَد بندہ و واقف زِ ہر عُنواں توئی

مادرَم باشَد کنیزِ تو پِدَر باشَد غلام خانہ زادِ کُہنہ اَم آقائے خا ن و ماں توئی

مَن نمک پَرْوردَہ اَم تا شِیرِ مادَر خوردَہ اَم لِلّٰہِ الْمِنَّۃ شکر بخشِ نمک خوراں توئی

خطِّ آزادی نہ خواہَم بَنْدَگِیَّت خُسْرَوی اَست یَلَّلے گر بندہ اَم خوش مالکِ غلماں توئی

اِنْتِسَابُ الْمَدَّاحِ اِلٰی کِلَابِ الْبَابِ الْعَالِی بر سرِ خوانِ کرم مَحروم نگُزارَنْد سگ من سگ و اَبرار مہمانان و صاحبِ خواں توئی

سگ بیاں نَتوانَدْ و جُودَت نہ پابندِ بَیانَسْتْ کامِ سگ دانی و قادر بر عطائے آں توئی

گر بسنگے می زَنی خود مالکِ جان و تَنی وَر بَہ نعمت می نَوازی مِنَّتِ مَنّاں توئی

پارۂ نانے بِفَرما تا سوئے مَن اَفگنند ہمّتِ سگ اِیں قدر دیگر نَوال اَفشاں توئی

من کہ سگ باشَم زِ کوئے تو کُجا بیروں رَوَم چوں یقیں دانَم کہ سگ را نیز و جہِ ناں توئی

دَر کُشادہ خواں نِہادَہ سگ گُرسنہ شَہ کریم چیست حرفِ رَفْتن و مختارِ خوان و زاں توئی

دور بنشینَم زمیں بوسَم فتم لابَہ کُنَم چشم در تو بَنْدَم و دانَم کہ ذُوالاحساں توئی

لِلّٰہِ الْعِزَّۃ سگِ ہندی و در کوئے تو بار آرے ابنِ رَحْمَۃ لِّلْعالَمِیں اے جاں توئی

ہر سگے را بر درِ فَیْضَتْ چُناں دل می دِہَنْدْ مرحبا خوش آ ؤ بِنَشِیں سگ ۂ مہماں توئی

گر پریشاں کَرْد وقتِ خادمانَت عَوعَوم خامُش اہلِ درد را مَپَسَنْدْ چوں درماں توئی

وائے مَن گر جلوہ فرمائی و مَن مانْدْ بمن من زِ من بُستاں و جایَش در دِلَم مَنشاں توئی

قادری بُودَن رضاؔ را مفت باغِ خُلد داد مَن نَمی گُفتم کہ آقا مایۂ غُفراں توئی