Aye Badoor e Khud Imam

اے بَدَورِ خود امامِ اہلِ اِیقاں آمدَہ جانِ اِنس و جانِ جانّ و جانِ جاناں آمدَہ

قامتِ تو سَرْوِناز جُوئبارِ معرِفت روئے تو خورشیدِ عالَمْتابِ اِیماں آمدَہ

مُوئے زُلفِ عَنْبرِینَتْ قوّتِ رُوحِ ہُدیٰ رنگِ رُویَت غازَئہ دینِ مسلماں آمدَہ

زنگ از دِلْہا زوایَد خاک بوسیِ دَرَتْ تابْناک از جلوہ اَت مِرآتِ احساں آمدَہ

صد لَطائف می کُشایَد یک نگاہِ لطفِ تو دستِ فَیضانَت کَلیدِ بابِ عِرفاں آمدَہ

نامَتْ آلِ احمد و احمد شفیع الْمُذنِبیں زاں دل از دستِ گُنہ پیشِ تو نالاں آمدَہ

پُرصَدا شُد باغِ قدس از نغمہائے وصفِ تو تا بہارِ جنّت از گلزارِ جیلاں آمدَہ

چوں گلِ آلِ محمد رنگِ حمزہ برفُروخت بوئے آلِ احمد اندر باغِ عرفاں آمدَہ

گُلبُنِ نَورَستہ اَت را سبزۂ چرخِ کُہن فرشِ پااَنداز بزمِ رفعتِ شاں آمدَہ

تا کَشیدَم نالۂ یا آلِ احمد اَلْغِیاث بے سر و سامانیم را طُرفہ ساماں آمدَہ

در پناہِ سایۂ دامانَت اے ابرِ کرم گرمیِ غم کُشتۂ با سوزِ اَحزاں آمدَہ

دل فَگارے آبلہ پائے بَشہرِ جُودِ تو از بیابانِ بلا اُفتان و خِیزاں آمدَہ

تازہ فریادے برآوَرد اے مَسِیحا بر دَرَتْ کُہنہ رَنجُورے کہ از غم بر لَبَش جاں آمدَہ

زہر نوشِ جامِ غم در حسرتِ فِیْہِ شِفَاء زِ اَنگبِینِ رَحمتَتْ یک جُرعہ جُویاں آمدَہ

بہرِ آں رنگیں ادا گل برگ چَند آلِ رسول بَرکش از دل خارِ آلامے کہ در جاں آمدَہ

احمد نوری دریں ظلماتِ رنج و تِشنگی رہنمائم سوئے تو اے آبِ حیواں آمدَہ

اے زُلالِ چشمۂ کوثر لبِ سیراب تو بر درِ پاکَت رضاؔ با جانِ سوزاں آمدَہ